De wereld is klein

(Seven Hills Nasaki, ruin, ° 25 mei 1983 - 25 april 2013)

Seven is een geval apart. Hij kwam via via bij ons terecht begin 2002, toen ik een lespaard zocht voor de cursus Instructeur Amerikaanse Rijkunst. ‘Gegarandeerd’ Arabisch volbloed, werd hij verkocht zonder papieren en bleek dus achttien in plaats van veertien – maar Seven deed moeiteloos vliegende galopwissels en de vorige eigenaar wou hem écht kwijt, dus besloot ik het er maar op te wagen. Een vriendin met eveneens een vosse Arabier, lid van het BAPS, deed wat research en kon van ruin ‘Seven Hills Nasaki’ een deel van de levensloop en de papieren opsporen. Toeval wou dat zowel haar Arabier en de mijne dezelfde grootmoeder hadden.

Seven was al bijna een week bij ons, toen ik ineens bedacht dat die ‘Nasaki’ van op zijn papieren mij ergens toch bekend in de oren klonk. In een flits besefte ik van waar: toen ik als kind leerde rijden op manege Olympia in Blaasveld, was er die eerste jaren welgeteld één veulen in de manege. Een voske in een klein donker stalletje, het mocht slechts af en toe eens in de piste los lopen en verder gebeurde er niet veel mee. Toen ik manege Olympia achter mij gelaten had, had ik er nooit meer iets van gehoord, en ineens realiseerde ik mij dat datzelfde paard bij mij in Merendree op de weide liep. Ik belde de eerste eigenaar en had inderdaad een oude bekende aan de lijn… De wereld is klein: Nasaki, een hengstveulen in Blaasveld bleek niet goed genoeg als dekhengst en begon als ruin op zijn zesde in het Antwerpse een jumpingcarrière (jaja, als Arabisch volbloed). Daarna doet hij onder de naam Seven bij een volgende eigenaar in Herentals ervaring op in buitenritten en trektochten, waarna hij de laatste jaren amper bereden wordt. En dan komt Seven bij mij terecht, uit alle Arabische volbloeden in België kom ik – na zeventien jaar! – uitgerekend hetzelfde veulen van toen weer tegen. Toeval bestaat niet?

Na vier jaar nietsdoen op een weide zag Seven er zielig en mager uit. Hij was braaf maar een ongelooflijk stresskonijn, weefde en was nooit overtuigd om op de trailer te gaan. De eerste maanden lag hij soms urenlang languit te slapen in de zon, en de resultaten van een bloedonderzoek eind mei zagen eruit als die van ‘een sterk verwaarloosd paard’, en dat na bijna vier maanden voeren en trainen.
Nadien kwam hij er gelukkig helemaal bovenop. Dankzij Seven slaagde ik voor de cursussen Amerikaanse Rijkunst Instructeur I en II. In de noodlottige zomer van 2004 nam Seven alle wandelingen en trektochten van Kenzo over en moest dus onverwacht mee op trektocht naar Floing (F), waar hij meteen alle harten veroverde en er direct mocht blijven.

Mijn meest bijzondere ervaring met Seven is ongetwijfeld de eenzame avondwandeling langs het kanaal toen we twee ons onbekende dieren tegenkwamen. Spookachtig! Capibara’s, zo bleek achteraf, maar toch bijzonder…
Seven beleefde zijn tweede (gemiste?) jeugd bij ons op de weide, waar hij al snel de leider van de kudde werd. Zijn hengstengedrag is imponerend om te zien, als echte ‘ladies man’ begon hij Danske zelfs te dekken, bij dominante Yaspis lukt dat niet.

Sinds september 2006 geniet Seven van een welverdiend pensioen, maar hij is er wel de ‘oorzaak’ van dat mijn volgende paard, Andes, opnieuw een Arabisch volbloed is…

Seven is net geen dertig geworden. In april 2013 heb ik ten gevolge van een hevige koliekaanval afscheid moeten nemen van Seven.